Γράφει ο Ηλίας Τσώνης...
Πάνω στον βράχο... εκεί που η θάλασσα γλύφει την στεριά και που αγριλιές ημέρεψαν για να μας ζήσουν.
Το πήρε προίκα η κυρά Λένη εκεί στην άκρη του χωριού για να έχει πέντε κότες, μια κατσίκα, ένα γουρουνάκι.. και το άλογο μας τον Ψαρή... αυτά που ήταν αρκετά για να μη μας λείπουν τα απαραίτητα.
Και στην άκρη δίπλα στο κοτέτσι καμία εικοσαριά αγριαγκινάρες, εκεί που με στρίμωξε μια φορά η μάνα μου για να με τσακώσει και να μου τις βρέξει γιατί δεν έκλεισα το βράδυ τις κότες και μας τις έφαγε..... η αλεπού που λίγο πιο πάνω είχε φωλιά.
Και σαν ήμουν μικρός ήταν το καράβι μου...
Από κει ψηλά καθόμουν και ατένιζα το πέλαγος και τα ....άλλα....καράβια που περνούσαν ανοιχτά από την Σχίζα και τα όνειρα μου ταξίδευαν μαζί μ' αυτά μιας και μέσα μου ήμουν καπετάνιος από τότε που γεννήθηκα..
Τα καλοκαίρια κάτω από την μεγάλη χαρουπιά, στάλιζαν τα γίδια του Γιαγκούλα και οι γύρω χωριάτες έδεναν τα άλογα και τα γαϊδούρια περιμένοντας να γίνει το άλεσμα που έφερναν να αλέσουν στο μύλο του Κώστα του Τομαρά....του Μυλωνά..
Και κει.. κάτω από τις ελιές έπαιρναν και έναν μεσημεριανό υπνάκο οι ψαράδες από τα Βάτικα αποκαμωμένοι από το ξενύχτι.
Ασπρόμαυρες αναμνήσεις τυπωμένες με μελάνι ανεξίτηλο στο μυαλό μου, σαν τις φωτογραφίες που κρύβαμε στο μπαούλο για να μην ξεχάσουμε..
Και το όνειρο έμεινε ανεκπλήρωτο...
Και ναυτικό φυλλάδιο έβγαλα...
και επιχείρησα να μπαρκάρω...
αλλά μάλλον... η στεριά δεν μ´άφηνε.
Και έμεινα εδώ... και όλοι μαζί...
με την μάνα μου να μαγειρεύει, τον πατέρα μου να φέρνει τα ψάρια και να παίζει και μπουζουκάκι...
και μαζί με τον μικρότερο κατά οκτώ χρόνια αδερφό μου Νίκο παίρνοντας μια βαριά, έναν γκασμά και ένα φτυάρι αρχίσαμε να τα βάζουμε με τον βράχο... τον σκληρό.
Και παλέψαμε.... και τον νικήσαμε... και τον μερέψαμε.. και το κάναμε μια μικρή όαση, που περνάνε όλοι όσοι πέρα από ένα πιάτο φαΐ θέλουν και το μάτι τους να φύγει λίγο πιο μακριά και να ακούσουν και τους χτύπους της καρδιάς μας που χτυπά κλείνοντας σήμερα 42 χρόνια αγάπης και σεβασμού σε αυτό που κάνουμε.
Το πήρε προίκα η κυρά Λένη εκεί στην άκρη του χωριού για να έχει πέντε κότες, μια κατσίκα, ένα γουρουνάκι.. και το άλογο μας τον Ψαρή... αυτά που ήταν αρκετά για να μη μας λείπουν τα απαραίτητα.
Και στην άκρη δίπλα στο κοτέτσι καμία εικοσαριά αγριαγκινάρες, εκεί που με στρίμωξε μια φορά η μάνα μου για να με τσακώσει και να μου τις βρέξει γιατί δεν έκλεισα το βράδυ τις κότες και μας τις έφαγε..... η αλεπού που λίγο πιο πάνω είχε φωλιά.
Και σαν ήμουν μικρός ήταν το καράβι μου...
Από κει ψηλά καθόμουν και ατένιζα το πέλαγος και τα ....άλλα....καράβια που περνούσαν ανοιχτά από την Σχίζα και τα όνειρα μου ταξίδευαν μαζί μ' αυτά μιας και μέσα μου ήμουν καπετάνιος από τότε που γεννήθηκα..
Τα καλοκαίρια κάτω από την μεγάλη χαρουπιά, στάλιζαν τα γίδια του Γιαγκούλα και οι γύρω χωριάτες έδεναν τα άλογα και τα γαϊδούρια περιμένοντας να γίνει το άλεσμα που έφερναν να αλέσουν στο μύλο του Κώστα του Τομαρά....του Μυλωνά..
Και κει.. κάτω από τις ελιές έπαιρναν και έναν μεσημεριανό υπνάκο οι ψαράδες από τα Βάτικα αποκαμωμένοι από το ξενύχτι.
Ασπρόμαυρες αναμνήσεις τυπωμένες με μελάνι ανεξίτηλο στο μυαλό μου, σαν τις φωτογραφίες που κρύβαμε στο μπαούλο για να μην ξεχάσουμε..
Και το όνειρο έμεινε ανεκπλήρωτο...
Και ναυτικό φυλλάδιο έβγαλα...
και επιχείρησα να μπαρκάρω...
αλλά μάλλον... η στεριά δεν μ´άφηνε.
Και έμεινα εδώ... και όλοι μαζί...
με την μάνα μου να μαγειρεύει, τον πατέρα μου να φέρνει τα ψάρια και να παίζει και μπουζουκάκι...
και μαζί με τον μικρότερο κατά οκτώ χρόνια αδερφό μου Νίκο παίρνοντας μια βαριά, έναν γκασμά και ένα φτυάρι αρχίσαμε να τα βάζουμε με τον βράχο... τον σκληρό.
Και παλέψαμε.... και τον νικήσαμε... και τον μερέψαμε.. και το κάναμε μια μικρή όαση, που περνάνε όλοι όσοι πέρα από ένα πιάτο φαΐ θέλουν και το μάτι τους να φύγει λίγο πιο μακριά και να ακούσουν και τους χτύπους της καρδιάς μας που χτυπά κλείνοντας σήμερα 42 χρόνια αγάπης και σεβασμού σε αυτό που κάνουμε.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους εσάς που για σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια μας τιμάτε και μας προτιμάτε.
Θέλω να πιστεύω ότι προσπαθούμε για το καλύτερο και ότι το καράβι που λέγεται
"ΕΛΕΝΑ" θα αρμενίζει για πολλά χρόνια ακόμα με νέα πληρώματα και νέους καπεταναίους.
Κάποτε με ρώτησε ένας...το πουλάτε;
Και χωρίς σκέψη του είπα ...
τόσα όσα θα ζητούσα για να μου κόψεις το κεφάλι...
...γιατί κάποια πράγματα που είναι κολλημένα στο πετσί μας δεν έχουν τιμή...
Σας ευχαριστούμε...
Με τιμή
Ελένη... Ηλίας... Νίκος
Τσώνης.
"ΕΛΕΝΑ" θα αρμενίζει για πολλά χρόνια ακόμα με νέα πληρώματα και νέους καπεταναίους.
Κάποτε με ρώτησε ένας...το πουλάτε;
Και χωρίς σκέψη του είπα ...
τόσα όσα θα ζητούσα για να μου κόψεις το κεφάλι...
...γιατί κάποια πράγματα που είναι κολλημένα στο πετσί μας δεν έχουν τιμή...
Σας ευχαριστούμε...
Με τιμή
Ελένη... Ηλίας... Νίκος
Τσώνης.
