24αρων χρονών μόλις είχα τελειώσει το ναυτικό....28 μήνες...κουπί..
Στην Ρόδο πριν ....δυο χρόνια στην σχολή Τουριστικών επαγγελμάτων και με το που πήρα το απολυτήριο από την θητεία μου άρχισα το επιχειρείν...
Το μαγαζί στήθηκε σε χρόνο ρεκόρ και όλοι οικογενειακώς στον αγώνα...
Το φαΐ σπιτικό, το περιβάλλον άκρως φιλικό και εγώ με κάθε παρέα ....άλλο που δεν ήθελα ...μπύρες ...ούζα ...χαβαλέ..χασαποσέρβικα ...ζειμπέκικα... μιας και ο πατέρας μου μπουζούκι έπαιζε και ήταν κι αυτός στο club..
Στην ουσία δεν πουλάγαμε φαΐ... την καρδιά μας μοιραζόμαστε...
Και να οι γνωριμίες...και να οι αγκαλιές...και να τα κλάματα των αποχαιρετισμών....
Και μετά τα γράμματα...οι φωτογραφίες από τα γλέντια... και οι προσκλήσεις.
Αν πηγαίναμε σε όλους αυτούς που μας καλούσαν θα γυρίζαμε μετά από μήνες....ίσως και χρόνια.
40 χρόνια τώρα υπάρχουν φίλοι που έρχονται ανελιπώς και κάθε φορά που τους αντικρίζω νοιώθω όχι ότι έρχεται ένας παλιός πελάτης αλλά ένας φίλος από τα παλιά...φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις...
Πριν λίγες μέρες ήρθε ο DIETMAR με την PETRA δίνοντας μου σφιχτές αγκαλιές, δάκρυα χαράς, ένα καλάθι δώρα και μια αφισούλα με μένα και τον πατέρα μου σε στιγμές χαράς και κεφιού....
Αυτό όμως που με συγκίνησε ήταν αυτό που ήταν γραμμένο......
Ένοιωσα να παίρνω ένα μεγάλο ποσόν με τόκους αγάπης και εκτίμησης από τις καταθέσεις ψυχής που καταθέτω εδώ και σαράντα χρόνια....
Είναι σπουδαίο να νοιώθω ότι στις καρδιές και το μυαλό κάποιων έχω τυπωθεί σαν ένας οικοδεσπότης που πέρα απο το στομάχι τους έχω γεμίσει την ψυχή τους και έχω γλυκάνει την καρδιά τους..
Καλό βράδυ
Με αγάπη
Ηλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου